van beroeps naar recreatief

[popeye]

Het lijkt er op dat je een sleepvlag als geus voert. Is dat om een leuke vlag voorop te hebben of is er een andere reden?

Groet, Jack.

[schipper-willem]

Goedemiddag, Jack.
Daar ik me soms nog wat in het verleden waan, had ik de vaarvlag zoals een aantal jaren geleden verplicht was in België wat bij ons sleepvlag is of was uitgehangen.
Hij mocht uitsluitend gevoerd worden als het schip voer, maar soms zag je op een oude opgelegde spits nog wel eens een star ijzeren exemplaar dus wel handig anti slijtvlaggen, maar door weersinvloeden verweerd en net als het schip maakt het je weemoedig omdat veel dingen die zo vanzelfsprekend waren verdwijnen.

[Tim76]

Zo te lezen gaat dit een mooi verhaal worden, Schipper Willem Mocht ik aanvullingen hebben, dan contacten we wel, of ik schrijf ze hier neer

Groeten van Tim!
(ja, die uit de memoires, inderdaad! )

[schipper-willem]

Toch werd het nog een leuke terugreis eerst naar Maastricht, waar ik iedereen uitzwaaide.
Daar wij beheerder-echtpaar waren was eigenlijk de vakantie die wij uitgebuit hadden ten einde, en lag er werk te wachten zoals verjaardagen of bruiloften en winterwerk wat voorbereid moesten in ons zalencentrum, maar de boot was nog in Maastricht.
Wij vonden er iets op, alles ging naar huis en de vrouw en kinders namen de honneurs waar tot ik ook weer thuis was, zo gedaan ik ben alleen de Maas afgevaren en boven de sluis van Sambeek overnacht, wat kon ik mooi tot mijzelf komen, in gedachten was ik weer op mijn eerste schip, een klipper van 160 ton ook alleen varen,al was het nu makkelijker maar toch, dat alleen zijn heeft soms een bijzondere bekoring.
De andere dag verder de Maas af gaan varen en via Heusdens kanaal en de Merwede weer geschut aan het Kolff gemaal en naar de vaste stek, dus veilig weer thuis.
Voor de rest van dat jaar bleef de Vrijbuiter aan de steiger, het verenigingsseizoen begon met het nodige vergaderwerk, wel kon ik vaak een dagdeel op de boot hobbyen en daardoor wat af reageren op de wal werkzaamheden, gelukkig gesteund door mijn vrouw, hoe problematisch het varen beroepsmatig ook was de laatste jaren, het was een ambacht waar je mee vergroeid was en met de paplepel ingegoten.
Zo kwam 1998 waarin we weer plannen maakten voor de vakantie en zagen er naar uit een combinatie te maken tussen wandelen en varen waarbij ik het liefst de natte variant voor mijn rekening wilde nemen, maar voor het zover was moest er weer het nodige plak en kleurwerk geschieden wat bij het onderhoud thuishoort.
Soms heb je aan 3 aantekeningen genoeg om te weten waar je dat jaar naar toe bent geweest, het werd dus weer richting Maastricht, en op 4 juli starten we de Mercedes en schutten al vroeg aan de sluis bij het kolfgemaal het was 08.15 uur en wilden eigenlijk zo ver mogelijk komen, wat ook het vorig jaar speelde en dat stomme beroepsmatige wat je zelfs in de planning opneemt.
De reis voerde over Merwede. Afgedamde Maas en bij Heusden bakboord uit de Maas op.
Na een voorspoedige reis meerden we om 18.00 uur af te Mook bij de Plasmolen.
We bleven daar de zondag over en hebben daar de omgeving al wandelend verkend en hadden toen het grandioze idee om de volgende dag bijtijds verder te varen om in een dag naar Eijsden te varen.
Dus om 08.45 uur gooiden wij de trossen los, twee derde ging met twee auto’s en moesten zich wel een heeele lange dag zien te vermaken, wij, Tim, zijn vriendin en ik gingen er nu echt tegenaan en na 16.00 uur varen meerden we 7 juli om 00,15 af aan het steiger bij de Maasvogels te Eijsden nou, allemaal gaar, van het wachten en van het varen achteraf idioot.
Wel hadden we nu de tijd voor het drijvende caravan gevoel en gingen opnieuw de omgeving van Zuid Limburg verkennen, met uitstapjes naar diverse evenementen soms verrassend zoals de keverdag in Vaals waar we onverwacht in terecht kwamen, mijn eerste auto was een kever.
Nadat onze jongste op scoutkamp ging op zaterdag in het koningsbos bij Aken, kwamen de plannen, de helft gaat wandelen in Luxemburg en de andere helft ging die kant uit varen.
Op 13 juli scheidden dan voor een korte periode onze wegen en ging de vrouw samen met de dochter en haar vriend een 3daagse veldtocht lopen in Luxemburg en wij opnieuw de trossen losmaakten en koers zetten naar de Franse grens waar we elkaar weer zouden ontmoeten.
Om 11.30 uur voeren we naar de sluis van Ternaaien en we meerden 18.30 af in de haven van Ramouille, een paar kilometer boven de sluis van Ivoz Ramet aan de rechteroever.
Des morgens weer op tijd verder gaan varen, en half in de middag meerden we af aan de kade te Namen, op zoek naar een wasserette die zich in het centrum van de stad bevond.
Na de opdracht van de vrouw naar behoren te hebben uitgevoerd, hadden we een mooie avond met het uitzicht op de citadel, waar we dat jaar ervoor nog een rondleiding hadden, en er op het heuvelachtig terrein werd gecrost.
Inmiddels was het 15 juli een woensdag toen we om ca. 09.00 uur losmaakten en de steven wendde naar de beroemde brug Pont de Jambes en de sluis van La Plante voor ons opdoemde.
We hadden nogal wat bekijks vanaf de brug en daardoor groeide onze trots dat we er zomaar onderdoor voeren en hun het nakijken gaven.
Wat was die Maas daar mooi met die steile wanden en rotspartijen, Tim kon het dan ook niet laten af en toe een plaatje te schieten wat nu mooi van pas komt.



Of het helemaal de volgorde is, betwijfel ik maar daarom niet minder mooi






Zo voeren we dan door de betoverende wereld van de Ardennen, en kwamen langs plaatsen, met romantische name zoals Riviére, Profondeville, Dave, Godinne, en Ivoir, wat ooit het verste was wat ik beroepsmatig had bevaren.
Vooral Dinant was een plaatje aan het water met de vele passagiersboten, en de spoorbrug juist boven de sluis paste daar precies in.
De volgende barrage die men aan het verbouwen was werd ook op de gevoelige plaat vast gelegd alvast voor het nageslacht want de naaldenstuw is al zo’n 10 jaar gepasseerd.

Waulsort 15-07=1998


Ook deze is van hetzelfde object.


Zo voeren we verder de Maas op en passeerden de voor ons laatste sluis en stuw, die van Hermeton, enkele foto’s van de bovenste naaldenstuw van de Maas in België, welke ook niet meer terug te vinden is in die staat.







Die avond meerden wij voldaan van zoveel schoonheid aan te Heer Agimont, belden met de zwoegende trekkers in Luxemburg en verwachten ze overmorgen weer aan boord.

We gaan weer nadenken over de volgende kopij.
Groeten, Willem.

[sailor wim]

Hoi Willem,
Schitterd reisverslag.
Gr Wim.

[schipper-willem]

Als je de vorige foto’s bekeken heb, geniet er van want dit keer zitten er niet zoveel in het mapje die ik kan gebruiken, maar je kan wel zien dat het vaak nat en nevelig was deze week.
Zo hadden de stoere wandelaars het ook ervaren op de prachtige wandelpaden in Luxemburg en kwamen op vrijdag nogal bedauwd aan boord om bij te drogen, maar de zon zou voor ons het meeste moeten doen, natuurlijk was het comfortabeler als in een tentje met drie man.
Na rijp beraad, besloten we op zaterdag een stukje terug te varen naar Dinant om daar te weekenden, Heer Agimont was saai met een halfhoge los wal, wat aan stuurboord dus geen ander uitzicht bood dan een kademuur en een wat kale verlatenheid met nogal veel sintels als wegbekleding wat, aan het voor ons gevoel trieste uitgestorven omgeving.
Ook onze dochter die op kamp was te Aken werd opgehaald door de dochter met haar vriend.
We kwamen net in de middag aan op het steiger van Anseremme, boven de sluis wat we wel een mooi plekje vonden om een paar dagen te blijven.
Het weer was wat beter en dat namen we te baat om de nodige spullen eens te boenen, drogen, en te luchten want die vochtige handel zorgde ook nog eens voor knap wat condens en dan met 6 man in die kleine ruimte.



Het was goed dat de jeugd de andere dag zich zelf buiten de deur ging vermaken, ( iets van railfietsen in die buurt), zodat we de boel wat konden luchten en bewegingsvrijheid hadden.
Ook moesten we de Lesse maar eens per kano gaan bedwingen en zo stapten we de trein in naar Houyet en wisten niet wat ons te wachten stond, we werden in een kano gehesen die, in een houten goot stond geparkeerd en gelukkig hadden we voorgangers waar we de kunst van af konden kijken en werden zo de Lesse in gelanceerd, een hele ervaring.
Na opnieuw een wonderschone vaartocht nu per kano, langs mooie doorkijkjes, spannende stuwtjes en het prachtige kasteel van Walzin op een steile rots, waar je bijna bang werd om onderlangs te varen, of je inbreuk zou maken op het prachtige geheel.
Soms roffelend over de grindbanken zoekend naar de geultjes en een picknick plaats kwamen we onder de laatste spoorbrug door en peddelden we naar het eindpunt met een prachtige ervaring rijker.
Terug op de Vrijbuiter was alles aan kant, de vrouw die niet mee ging kanoën had de gelegenheid te baat genomen en de boel eens grondig opgeruimd en ons weer voorzien van de nodige proviand, zodat we dinsdag af konden gaan varen naar de tussenstop Engis en aldaar overnachten.

Afvarig boven La Plante


Woensdag hebben we onze reis vervolgd en kwamen we weer in Eijsden bij de Maasvogels om de boel in de auto te laden, voor de thuisreis, we moesten deze week weer thuis zijn, de vakantie zat er bijna weer op.
Op donderdag avond zwaaide ik iedereen uit en wilde ik wegvaren van de buitenkant van het steiger, daar ik zaterdag bijtijds in Hardinxveld wilde zijn.
Omdat de dwars wind toch vrij krachtig was moest dat met een gangetje achteruit doch halverwege klapte het roer om omdat het kettingwieltje op de stuuras slipte.
Snel naar boven, en op de buitenbesturing weer veilig afgemeerd waarna het sleutelwerk weer kon beginnen, gelukkig had ik de boormachine bij de hand en kon ik het voorschot snel demonteren.

Het inbusboutje wat zoals altijd bij die dingen wat moeilijk bereikbaar zit, was losgeraakt en na veel gepruts en een holletje boren in de stuur as heb ik het veiliger gemaakt, met een drupje lijm tussen het schroefdraad,( tot op heden geen problemen ).
Snel de trossen weer los en in de avond schemering voer ik het Julianakanaal in, want de verloren tijd moest weer worden in gehaald en meerde ik na middernacht af te Maasbracht.
Wat uitgeslapen en na wat lectuur en een paar vlaaitjes stak ik weer van wal.
Het was inmiddels vrijdag en had ruimschoots de tijd om naar Sambeek te varen, daar wilde ik overnachten, en zaterdagmorgen om 05.00 uur vertrekken om tijdig door de sluis van het kolffgemaal te schutten, anders moest ik in de beroepshaven blijven tot maandag.
Het kwam allemaal goed en met een voldaan gevoel kon ik thuis mijn benen weer onder de tafel steken, omdat de vrouw al op vrijdag thuis was werd ik door haar bijgepraat en wist ik weer van de hoed en de rand en begon ook voor mij het alledaagse leven weer te komen.
Privé hadden we al heel wat voor onze kiezen gehad het afgelopen jaar, dus probeerden we nog wel eens een weekendje, zaterdag weg en maandag terug naar de Biesbosch wat soms lukte maar je weet het, als je horeca gerelateerd ben met zo’n verenigingsgebouw heb jij dienst als de ander vrij is uitgerekend in de weekenden.
Toch hebben we nog meegedaan als sleper aan de gondelvaart over de Giessen tussen Hardinxveld Giessendam en Giessenburg, met de zolderbak van de scouting die we heen en weer trokken op een kruisendje, een hele belevenis en daar op de bak geen besturing mogelijk was, kreeg men een melkbus verzwaard met stenen om de boel achter ons recht te houden, en bij bijna stilliggen kon je de boel ook nog in het gareel houden.

Hier een opname van het opbouwen van de zolderbak met de Vrijbuiter er naast.



In 1999 hadden we naar het schijnt genoeg van varen of ook weer niet, want op 30 april namen we de Stena-Discovery die toen nog volop voer, en lieten vanuit Hoek van Holland ons meevoeren met de vroege boot, over de Noordzee naar Harwich, en wel in tijd van vier en half uur.
Daar onze bestemming Barnstaple was om van daaruit een stevige wandeling te gaan maken over het Coastpath richting het noorden, stapten we in de trein naar Londen, Liverpool station,
waarna we met de ondergrondse naar Victoria station gingen, en 10 minuten overstaptijd hadden om in de coach, (een touringcar) te komen, let wel met rugzakbepakking van 25 kg.
Na vijf en half uur bovenin de bus, die we maar net haalden, vielen we als het ware uit dat voertuig, gaar van de reis, en wandelen maar met 25 kg op je rug.
Barnstaple als havenstad viel bar tegen, een kleine verzande haven met een paar opgelegde zandscheepjes naar ik schat uit de 60er jaren en een boulevard net beneden de bogenbrug.
Gelukkig vonden we aan de river Taw een uitstulping inclusief picnicktafel dus zetten we daar onze tenten op en na een warme maaltijd door de vrouw bereid konden we aan deze Biesbosch achtige rivier wegdromen en genieten van een heerlijke nachtrust.
De dag erna eerst een heel stuk langs de rivier, en verbaasden ons over de veelal houten schepen aan de oever die alleen bij hoogwater vlot kwamen, maar toen wij er langsliepen hoog en droog lagen on the riverbank, de brede rivier was slechts een kreek , met soms een boomtak nog net boven water wat in het visuele de oersfeer bij je bovenbracht.
Er werd ook nog op die schepen gewoond, en de bewoners hadden slechts de roeiboot voorhanden, voor het contact met de wal zo waren we toch water gerelateerd bezig, ik had gelukkig geen “heimwee “naar mijn Vrijbuiter, maar droomde stiekem over varen op de Taw.
Het pad bracht ons van de rivier,die afboog naar links langs een militaire basis naar Braunton.
Om de zijrivier, river Caen over te steken moesten we het bruggetje op zoeken en kwamen zo dus in Braunton, gezeten op een bankje hadden we een prachtig uitzicht op het boveneind van deze delta, waar half gezonken houten scheepjes zich te rusten hadden gelegd in de oever.





De eerste foto van 1999 en de tweede van augustus 2009.
Toch wel iets speciaals dat grote tijverschil en dan bij laagwater dat wegvloeiende water begroeit met soort zeegras we liepen soms over dat spul heen, met hoog water kon je alleen de dijk volgen een smal uit leisteen opgebouwd pad wat echt wel eens over liep te zien aan de kwelders aan de binnenkant.

Na zo ‘n 30 kilometer sloegen we ons kampement illegaal op in de heuvels van Saunton pal naast een van de vele muurtjes als afscheiding van land, en kregen later die nacht controle van een stel jonge vaarzen die na wegzenden zich niet meer lieten zien, (we waren zeker niet mooi genoeg).
Na twee dagen rusten op de camping te Croyde, begonnen we aan het mooie steile gedeelte met de zon in de rug en verbrande kuiten van Baggy Point steil langs de uitloper van de Atlantische Oceaan en het begin van het kanaal van Bristol Prachtige vergezichten en steile kliffen waar je bijna niet naar beneden durf te kijken een bijzondere ervaring.
Ons einddoel was Ilfracomb een lieftallig kustplaatsje, met een al even idyllisch haventje met een diep en een droogvallend deel, gemarkeerd door een pier, toen we kwamen dreven de scheepjes en kleine moderne visserscheepjes,





en nadat we het plaatsje bijna geheel tot ons hadden genomen, voerde als een magneet onze tred ons naar de haven, en konden we langs de bootjes wandelen over de bodem van de haven.




De terugtocht werd aanvaard met trein, bus, ondergrondse, trein en nachtboot en na een bijna rimpelloze overtocht kwam Hoek van Holland weer in zicht.



In 2007 en 2008 hebben we onze reis daar voortgezet waarover later misschien meer,
weer even nadenken, er is geen journaalvoering uit die periode en niet alles is voor het forum geschikt dus veel uit herinnering opdiepen.
Groet, Willem.

[Tim76]

Mooi, paps Je komt met foto's waar ik het bestaan niet eens van weet...

We moeten nog maar eens uitzoeken hoe je die hier kunt plaatsen zonder dat de rechterkant eraf valt...

Groeten van Tim!

[schipper-willem]

Beste allemaal, daar ik mij mee zal laten voeren met de Vrijbuiter, en geen "mobiel internet bezit of meeneem zullen jullie het even zonder moeten stellen.
Ik hoop de komende drie weken na een jaar alsnog een rondje Utrecht, Amsterdam en via Haarlem Leiden Delft weer terug te varen duim een beetje voor mooi weer.
Het fototoestel gaat mee dus wie weet, hoop onderweg wat inspiratie op te doen en zal eind oktember trachten mij te melden ijs en weder dienende.
Groet, Willem.

[sailor wim]

Hoi Willem,
Fijne vakantie en aan de bolders is te zien waar de schipper zijn brood heeft verdiend.
Gr Wim

[schipper-willem]

Zo kwam de zomer waarin we het druk hadden met de schoonmaak, verven en vloerbedekking leggen in het huis van onze dochter in juli 1999.
Zoals ik al zei, de journaalvoering was eigenlijk nihil op een enkele aantekening na dat we met vakantie waren van ergens in september zomaar een weekje,en werd het schip winterhard gemaakt.
Ook kwam er een nieuw fenomeen op ons af, we werden Oma en Opa.
2000 kwam, en de gevreesde crashes bleven gelukkig uit wel was het een jubileumjaar van ons huwelijk en tot onze verrassing kregen we van zeer goede vrienden een 10 daags onderkomen(inclusief henzelf) aangeboden in een lieflijk plekje in de Corréze zo’n 50 km ten zuiden van Limóges, hier een wat vage impressie vanaf hun balkon.




Dus de tijd van varen schoot er weer aardig bij in, mede daar we zei het voor het eerst gelijk aardig onder de indruk kwamen van die omgeving dus, het smaakte naar meer, als ...... in Frankrijk.



Dit jaar zijn we ook met de boot weer uit het water geweest voor knippen en scheren, zoals je op de vorige foto’s zag stond het scheepje op bokken, en bij het verplaatsen wat onhandig plaats vond glee de Vrijbuiter wat oncomfortabel en bleef hangen op een langsstreng juist
achter het motorgedeelte.
De reparatie werd door de werf goed afgehandeld en alles was waterdicht, we zagen wel dat de huiddikte van nieuws niet meer bedraagt dan 3 ½ streep, dat zal wel normaal zijn voor een sloep.



De agenda geeft aan dat we op 8 juli met de Vrijbuiter naar Gorinchem gingen en maandag 10 juli met mijn moeder van 85 jaar ging varen op de Linge naar Heukelum waar Tim ons uit het gasgebrek haalde door een verse fles te brengen.
Des anderen daags op naar Geldermalsen, waar we overnachten in de toen nog operationele gemeentelijke jachthaven.
Terug naar Arkel in de bocht waar de visite op de wal al klaar stond, en bleven daar overnachten.
Donderdag vertrokken we weer naar ons stekje in het kanaal van Steenenhoek, en brachten we moeder weer naar huis.
17 juli gingen we toch al weer even in retraite daar mij door de werkgever verstaan was gegeven naar ander werk om te zien, het kwam wel niet op een dag aan, maar als het mogelijk was……. je snapt het wel leuk is anders.
De reis ging naar Waspik, waar we nogal wat sociale problemen moesten verwerken samen met het voorgaande (als de Vrijbuiter kon praten), gelukkig was en is onze relatie sterk.
Op 21 juli zijn we terug gevaren naar onze vaste stek en kon ik weer aan de bak.
Zaterdag 7 oktober waren we als gezin aanwezig op de Furiade, en bezochten we onze familie die in die contreien hunne woonstede hebben.
Veel sollicitatiebrieven gingen de deur uit richting veerponten, en zelfs naar Wassenaar voor het beroep beheerder in een luxe serviceflat waar bejaarde regenten, en hofhouding zich schuil hielden, ik voldeed wel aan de verwachtingen, helaas was er nog een kind van 15 in ons huis, en daar was in het inpandige appartement geen ruimte voor.
Voorlopig had ik privé aardig wat voor de kiezen en schoot het jaar 2000 lekker op dus bereidden we het scheepje weer voor op de winterslaap.
2001 was er een van solliciteren waar je soms van in de stress raakte, en ik vaak op het arbeidsbureau te zien was.
Gelukkig waren er de ontspannende momenten en gingen we in mei opnieuw met de auto naar het zuiden, dit maal om ons productief te vermaken met wat schilderwerk bij onze vrienden.
We genoten van de uitstapjes tussendoor zoals kasteel Hautefort en Pompadour, evenals de plaatsen Rocamadour en Cologne la Rouge, veelal wel bekend als toeristische trekpleister.
Een ding wilde ik jullie daarom niet onthouden, de verwoeste plaats Oradour sur Glane zwaar verminkt ten tijde van de invasie in Normandië, toen een dwaze overste, uit louter frustratie over de verliezen aan Duitse zijde, de vrouwen en kinderen de kerk injoeg, en de mannen op een paar plaatsen bijeen werden gedreven en beide groepen met mitrailleurvuur om het leven werden gebracht, waarna hij de mensen en het dorp platbranden.
Ook de passagiers in de tram bestemd voor die plaats moesten uitstappen en brachten het er niet levend af, een enkeling heeft het overleeft, en het verhaal, is wellicht via internet te vinden.
Met een gevoel van eerbied en afschuw betreed je dat dorp, uitgebrand en tot museum verheven door de Gaulle, hiervan een kleine impressie.








De terugtocht werd weer aanvaard, is het nog ve-er?



Op 14 augustus 2001 werden we ontslagen, en daags erna scheepten we ons in om naar Haarlem te vertrekken waar we heerlijk aan de turfkade vastmaakten en de gezellige stad bezochten.
Na een week vertrokken we weer en via de ringvaart van de Haarlemmermeerpolder naar Amsterdam waar we via de Nieuwe Meersluis binnen kwamen.
We wilden naar de Amstel en gingen op aanraden van een mede schutgenoot via het ZuiderAmstelkanaal naar de Amstel, en overnachten we te Ouderkerk aan de Amstel.
Het was die dagen behoorlijk warm en je was blij als je op het water wat koelte opvoer, dus gingen we de andere dag verder en verloren ons in het idyllische water van de Kromme Mijdrecht.
Net voor het Woerdens verlaat gingen we rechtsaf naar de Slikkendamsluis, en schutten af op het niveau van de Nieuwkoopse plassen,







waar we voor het eerst kwamen, we keken onze ogen uit.
hier stop ik weer even voor een nieuwe aflevering,
Groet, Willem.

[schipper-willem]

Het laatste plaatje van het vorige stuk was al toen we over de Nieuwkoopse plassen heen waren en al geschut door de Ziende sluis onderweg naar de Ziendebrug, wat uitmondt in de Oude Rijn te Zwammerdam, waar we iets meer richting Alphen aan de Rijn vastmaakten aan de noordelijke oever en we een mooi slaapplekje hadden.
Ineens was de drang er om naar huis op te stomen, dus maakten we de touwen los en voeren via de Gouwe en de Hollandse IJssel naar de Nieuwe Maas, de Noord naar het Wantij, waar we de laatste overnachting in de Dordse Biesbosch hadden.
De volgende morgen via de Helsluis, Beneden Merwede naar het kanaal van Steenenhoek waar we weer veilig op de plaats rust kwamen.
Op de gedenkwaardige 11-09-2001 ging ik met moeder nog een Brabants rondje varen en hoorden we ’s avonds afgemeerd te Breda over de aanslag op de Twintowers in New York.
De andere dag boodschapten we even in Oudenbosch en meerden we ’s avonds af aan de binnenkant van het bunkerstation in Dintelsas waar een kennis op woonde.
13 september vertrokken we weer naar Terheijden waar we opnieuw overnachtten, daar we de andere dag weer thuis wilden komen, wat dus ook lukte.

Het werd weer wat verbeteren aan de Vrijbuiter, die weer winterklaar werd gemaakt.
Ik had bij het drinkwater laden bemerkt dat de tank niet 100% dicht was, kwam dit door een aansluiting of...?
In de boot zitten 2 ronde tanken van 50 cm doorsnee, weerszijden naast de Mercedes, gasolie over bakboord, en drinkwater over stuurboord. De laatste was gegalvaniseerd en geïsoleerd met glaswolaluminiumfolie, het geheel goed omtapet met soort van alligatortape.
Om erbij te kunnen moest ik aan Sb de vloer verwijderen en een stalen trapje losmaken, zodat ik de tank eruit kon lichten. Al met al een hele klus, het was geen verrassing dat de tank lekte tussen het isolatiemateriaal door.
De tank op het voordek gelegd en begonnen met “uitpakken”, een heel geklieder, die halfnatte zooi, en ja, zo’n tankje is van nieuws al niet dik, en is mogelijk in 1965 bij de verbouw al 2e hands er in gegaan.
Het was na uitpellen gauw bekeken: geen eer aan te behalen. Dus kijken op Marktplaats maar het zal wel net zijn als bij iedereen, op dat moment niets voorradig.
Diverse ideeën kwamen langs waarvan er één goede overschoot, kijk naar kunststof, dus alles uit het Vetus boek bekeken doch geen ronde tank, en om nu een beetje op te schieten kwam er rioolbuis van 50 cm doorsnee om de hoek. Maar hoe maak je zoiets tot tank?
Nu bleken er ook deksels te zijn om die dingen tijdelijk te blinderen in de grond dus daar achteraan, en een neef uit de grondwerksector kon mij aan het spul helpen. Doch, alleen een deksel was al 80 gulden. In verhouding: ¼ kostte de rioolbuis. Maar, toch aangeschaft, en in de tuin achter het huis het boeltje in elkaar gelijmd.
Het materiaal was dikwandig plusminus 1 cm en de oude tappen, die bij de koop van mijn eerste schip in 1971 aanwezig waren kwamen nu weer goed van pas ½ duim en ¾ .
Er waren twee soorten rioolbuisdeksels, een wat dunnere, en een zwaardere met een bredere flens. Ik had van beide een exemplaar, en de stoerste kwam aan de voorkant waar ik een gat in maakte, (doet altijd even pijn maar het moet!) ½ duims getapt en twee gaten aan de bovenzijde in de buis, voor vul en ontluchting En maak die dingen nou even gro-oot! Tip voor het latere verhaal...
Omdat de tank er toch uit was kon ik mooi onder de tank schoonmaken en verven, doch iets van koper, een schroefje of moertje en wat roest gooiden een beetje roet in het eten. De kenner snapt het al, een gegalvaniseerde boot die in 1965 is verbouwd met langsstrengen op het vlak, tussen de motorfundatie en de kim zorgden voor de nodige corrosie.
Er werd gebikt en geschrapt, tot het zweet omhoog kwam uit het vlak, en er twee proppen gemaakt werden om het binnendringende water te weren. Wat voel je je dan katterig maar ja, zulke romantische dingen gebeuren, dat is het offer van een oud scheepje.
Nog even iets over de montage van die kunststof deksels: na het lijmen bleken de naden alsnog te lekken, en ben ik te rade gegaan bij een bouwer, die me een halve kitspuit Zettix kit meegaf, welke ik rond de naden aanbracht, en alles tot heden potdicht maakte.

En zo ziet de tank van ongeveer 200 liter er nu uit.







We zouden toch volgend jaar weer uit het water gaan dus dan moesten die rotte plekken maar gedubbeld worden. Wel bleef ik als met Argusogen de boel in de gaten houden dat we niet ineens op de bodem zouden verdagen.
Tim, onze zoon, had een zelfbouw vletje gekocht, Beenhakker modelletje van ongeveer 4 meter waar een direct omkeerbare Dolphin 2 cilinder tweetact benzinemotor in stond die elektrisch werd gestart, dus ook als je voor of achteruit moest.
Daar hij als schipperszoon niet zoveel met benzinemotoren ophad, besloot hij een 8 pk Arona dieseltje 1 cilinder te kopen, en zo demonteerde hij de Dolphin die natuurlijk bij ons in het achterom kwam te staan, en is later verkocht.
Ik stortte me samen met Tim op het lege casco, ook om wat werkeloosheidsgedachten weg te werken en maakte er een voor ons gevoel een geinig opdrukkertje van.
Een impressie van voor en na de verbouwing.







Zo deden we wat ervaring op in het kleine gepruts wat toch een leuk klein object was. (Een geïnteresseerde moet maar even contact opnemen, hij is te koop! )
Zo kwamen we door de jaarwisseling heen, en werd het nog druk in 2002.
Ditmaal gingen we met zwager en schoonzus kamperen in de omgeving van onze vrienden in de Corrèze de plaats heet Vigeois en stonden een lang weekend op een boerencamping.
Het is zo goed bevallen dat we er met ons vieren nog vaker zijn geweest.
Ook het werven kwam weer in zicht en dus opnieuw naar Heukelum voor een takelbeurt, nou de proppen zaten er goed in want men spoot ze er niet uit.
We werden voorzichtig op een speciale oude botenkar gezet waar mee we wat konden rommelen als we moesten dubbelen en waren wel even zoet, ik schat wel een maand.
Nadat we alles gecontroleerd hadden brachten we het eerste plaatje onder het schip, de gang vanaf de kielbalk was al een stuk vernieuwd in het verleden aan weerszijden dus sloten we daar op aan. Tevens van spant tot spant met een overlap, zodat je een hechte verbinding had.
Daarbij verviel de koelwaterinlaat, doch die werd later in het dubbele stuk iets meer naar de midden van het schip gemaakt.
Ook werd er een nieuwe wierpot gemonteerd zoals de foto laat zien, de drinkwaterpomp was al van jaren eerder een Shurflo, werkt tot volle tevredenheid.
Helaas was het spul niet goed met elektroden te lassen, en hebben we een professionele CO2 laskar tweedehands aangeschaft en toen lukte het wel, al was het steeds goed uitkijken met dat oude staal, we slepen wel het galvaniseer weg maar oude teerlagen zorgden toch voor rare dingen.
Nadat we 3 wat grotere plaatjes er onder hadden, en voor de scheg ook weerskanten twee, waren we zover dat de boel weer in de smeer kon en te water gingen.
Op het oog dicht dus voeren we naar ons stekkie terug, en controleerden daar minutieus de biels en wat bleek, toch nog wat water, wat zich tussen de platen had geworsteld.
Ik moest iets verzinnen om dat dicht te krijgen maar hoe…. De twee lekken waren van binnen dicht gelast en nu lekt het een beetje uit de sok van de voormalige inlaat voor de koeling en een piepklein gaatje in het oude vlak. In een helder moment heb ik toen het volgende gedaan,het vlak vetvrij gemaakt, een verloop nippel op het vlak gelijmd met polyesterkit, door die verloopnippel een gaatje door de oude vlakplaat geboord, en een smeernippel er op geschroefd, toen was ik in de riante gelegenheid om vet tussen de platen te persen en is het lekken gestopt en het water ook weer tussen de platen uitgeperst.
Knap hè, zomaar zelf op zo’n idee te komen, of wisten jullie dat al? Nou ja nood maakt ook wel vindingrijk, bij de 2e volgende werfbeurt die heel lang zou duren zagen we prachtig de aftekening van het vet zodat we de speldenknoppen alsnog konden dichten.

Gauw voor jullie op het forum, kan je wat inhalen!
Groet, Willem.

[Boekel]

Leuk verhaal weer! Bedankt

[johan]

Ik lees het altijd in 1 ruk door, niet ophouden hé.
Dat van die smeernippel is wel een heel goede vondst geweest waar misschien anderen ook nut van kunnen hebben.
gaf dat naderhand geen problemen bij het lassen? Smeltend vet lijkt me toch een probleem te kunnen stellen

grts
Johan

[schipper-willem]

Johan, dat viel reuze mee, het waren echt maar speldenknopjes, en na voorzichtig een beetje schoonslijpen kon ik het lassen, wel uitkijken dat het niet teveel gaat blazen want dan gaat het mis.
Je moet denk ik ook geen heel eind moeten doen, dan verhit je alles zo dat er geen rem meer is op de vetstroom.
En met CO 2 lassen kan je heel minutieus doseren.
Groet, Willem.

[schipper-willem]

Door de haast om jullie van nieuw leesvoer te voorzien, was ik vergeten dat ik had gesolliciteerd bij het Ingense veer, wat met proefdraaien tot beider tevredenheid was verlopen.
Maar ook had ik een spiering uit geworpen, naar het ambt van Brug en Sluiswachter bij de gemeente Rotterdam, en terwijl we op de werf zaten kwam er een telefoontje, of ik alsnog interesse had in de baan.
Qua kilometers was het wat korter bij, en ik had het idee dat het bij de overheid wat meer zekerheid gaf, dan het particuliere veer, wat beslist ook zijn bekoring had.
Ik zou een uitnodiging krijgen voor een psychologische test,welk op 21 mei plaats vond.
Jullie snappen het al, geslaagd en per 01-07-2002 een baan als brug en sluiswachter.
We moesten nodig wat vakantie inhalen en reisden snel af naar Frankrijk waar we bij vrienden van vrienden nog even gingen verven en op die manier onze vakantie met gesloten beurs konden betalen, we werden bijna nog vermaard over de grens!.
De dagen erna rijgden zich aaneen, en op 1 juli kreeg ik een introductie op een aantal bruggen in het Rotterdamse, en begon het werk op de bruggen.
Ook kregen we in de herfst een cursus schriftelijk rapporteren en Engels voor brug en sluiswachters met in het voorjaar als klap op de vuurpeil nog even het theoretische gedeelte,in de vorm van reglementenkennis Groot Vaarbewijs.
Daar ik in het verleden dat papiertje “gekregen ‘had in de bekende overgangsregeling werd het examen op 28 april afgenomen door het Kof in gebouw Engels, ik meen een 7,5 daarvoor gehaald.
Toen waren we ook aangeland in 2003 waar we nieuwe plannen maakten voor de vakantie, en ik toch wel door al die scheepvaart wat zich dagelijks aan mijn gezichtsveld voorbij trok honger naar varen opwekte.
Eindelijk, na een lang voorjaar starten we de motor en ging de scheepshond, nog van het beroepsmatige varen, moeder de vrouw met Tim en zijn vriendin mee op verkenning,en gelukkig heb ik nu een summiere journaalvoering dus lees ik dat we op 14 mei vertrokken.
De reis liep over Gorkum, via het Merwedekanaal en kwamen via Utrecht,
hier een drieluik, gaan we rechts of gaan we links.


Waarna we nog te Breukelen kwamen, wat op zich altijd een aardige vaartocht is.
We gingen er aardig van door, want de andere dag om 10.00 uur gooiden we onze trossen los en om 13.40 arriveerden we te Muiden, waar we onze benen wat gingen strekken langs het slot en de haven.
De andere morgen hebben we ons verplaatst in het middeleeuwse, en zagen in gedachte Der Keerlen God, oftewel Floris de Vijfde, weer rondrijden op zijn paard in ‘t Gooi, waar Gijsbrecht van Aemstel hem noodlottig werd, om Floris te vermoorden ja, 1296, of het gisteren was!
Diverse persoonlijkheden komen dan in gedachten voorbij P.C. Hooft, de Muiderkring en niet te vergeten Joost van der Vondel ach wat een verhalen rond die persoon, Prachtig!.


13.00 uur gooiden we de touwtjes weer los, en voeren we naar buiten door de zeesluis
Op prachtig spiegelend water heel wat uren via de randmeren naar een klein haventje, een half uurtje van de Roggebotsluis,aan oostelijk Flevoland waar we om 20.30 uur aanmeerden.
Wat een rust na zo’n lange middagavond varen, de stilte van de polder met een mini haventje wat helemaal voor onszelf was.

De andere dag al weer bijtijds verder want we wilden nog even een vers broodje halen in Hasselt en daar ons tijdschema anders is als beroepsmatig, 9 of 18 km per uur is een wezenlijk verschil, daarbij was het buiig weer en wilde ik de kajuitramen nog even dicht kitten.
In een overijverige bui had ik de kitranden, die nog nooit waren vervangen bij mij, wat afgeschuind dat het water er wat beter af zou lopen maar waarschijnlijk is tijdens het snijden de kit los gekomen en dan is water heel erg dun.
Pas op maandag met beter weer lukte het om te kitten en verfde ik het zaakje dicht, terwijl de vrouw in de archieven probeerde haar voorgeslacht te achterhalen die uit die contreien kwam.
De motor wilde maar slecht starten ondanks de voor enkele jaren vervangen gloeispiralen,
later bleek dat het door corrosie wat “contact arm” was geweest.
Toch kregen we hem weer aan de praat en voeren op woensdag naar Meppel waar we 225 liter gasolie laadden bij M Z W voor het voor ons toen al serieuze bedrag van 180 euro. dus 0,80 eurocent de liter.
Ook ontdekte ik wat olielekkage aan de pakking van het kleppendeksel, dus wat aangedraaid,
waarna we gezellig gingen winkelen in Meppel.
Daar deze week ook onze jongste zou verjaren, vonden we het leuk om dat te Meppel te vieren, dus bleven we daar tot na het weekend, en dat vonden de vrouwen beslist geen straf, met de Meppeldag, inclusief de markt en de leuke winkeltjes met jurken en bloesjes.
Het was gezellig op zaterdag en zondag, toen de vrijbuiter goed vol was met kinders met aanhang, en er waren in totaal dan ook 7 personen die aan boord sliepen, je moest voor een nachtelijke “pitstop “wel even tussen de slaapzakken door naar toilet, maar dat bracht juist de spanning aan zo’n nachtrit.
Na het opruimen op maandag 26 mei wilden we naar Lelystad, om de andere dag Edam aan te doen, doch er kwam een kink in de kabel want het kleppendeksel begon nu echt harder te lekken, zodat we een geschikte plek zochten om dit euvel te verhelpen.
Aan de loswal net voor de Ramspolbrug, wat tot ons werd omgedoopt tot RAMPSPOEDBRUG, over stuurboord, was er nog een stukje vrij en knoopten we hem vast.
Na enkele telefoontjes hadden we de Mercedes garage voor vrachtwagens aan de telefoon, en konden we een nieuwe pakking bestellen, die zou de andere dag al voor ons klaar liggen, hulde aan het nachttransport, maar hij hoefde niet zo ver vanuit Zwolle naar Emmeloord.
Ook zag ik voor een gedeelte de reden waarom het kleppendeksel niet zo best afsloot,het was in de loop der jaren wat vervormt, wat breder op de kop en bijna over de rand.
Maar ja zo’n deksel, warm….koud… enz. hoe komt dat terug ik probeerde het met lijmklemmen en na verloop van tijd brak er een stukje van de rand van het deksel, paniek!.
Je snapt de reactie, hoe kon ik nou, zo stom etc..etc.. bellen, ja er was er nog wel één in Duitsland maar vraag niet hoe duur en hoe lang.
Er kwam een oplossing, een 2e hands was via via te “bekomen,”weliswaar met een scheurtje bovenop het deksel, en al jaren op een stoffige zolder, die was dus ook al eens “behandeld “ door eenzelfde klusser als ik, gelukkig is dan gedeelde stommiteit ineens niet meer zo erg.
Wel viel het op dat het een ander type kleppendeksel was, lichter van constructie en geen ribben die extra stevigheid geven, er schijnen 2 uitvoeringen te zijn, Duits, en Spaans.
Er gebeurd ineens veel op zo’n dag, dus des anderen daags bestegen wij , mijn vrouw en ik het stalen ros, om 13 kilometer verderop bij de Mercedes garage een pakking te halen.
We werden bijzonder goed geholpen, en ze erkenden ook het euvel van het uitzetten van het kleppendeksel en, kreeg het advies om een tik op de ribben te geven om de oude vorm terug te krijgen maar ja, dat was nu eigenlijk al te laat.
Wel werd ons geadviseerd, om bij de buurman om de hoek, een busje vloeibare ouderwetse pakking te halen en daar niet te zuinig mee om te gaan, zowel in de groef als op de kop.
Ik had ook het veroverde 2e hands deksel meegenomen, en vroeg of dat gelast kon worden, maar daar konden ze bij de garage niets mee, het was gegoten aluminium, en kregen het advies om naar G T Lastechniek te gaan om te vragen om het te lassen.


Al met al zeer vriendelijke mensen die meedachten, wij naar de andere kant van Emmeloord,
Ecu nr.19 waar we zelfs met koffie en gebak onthaald werden daar de baas jarig was, dat heet op het goede moment op de juiste plaats.
Het bleek zelfs voor Richard Griep,( zijn naam heeft bij deze een eervolle vermelding), niet mogelijk het spul van jaren her te lassen, en vroeg zijn vader, daar heb je die uiteindelijk voor, om telefonisch advies.
Daar deze meneer in het verleden iets met vliegtuigbouw had gehad, wist hij de oplossing,”jij heb daar aan het sleutelbord nog wat 2 componentenlijm op metaalbasis hangen, daar redt je het wel mee”.
Het werd dus zo gerepareerd en ik vroeg wat de kosten waren, Hij zei, ik vindt het zo leuk om jullie te helpen dus noppes, hij ging zelfs zover, dat hij onze fietsen in de bestelbus plaatste en ons naar de loswal terugbracht, en heel geïnteresseerd keek hoe wij het kleppendeksel monteerden.
Na dat we ervan overtuigt waren dat na enkele uren de lijm was uitgehard, staken we van wal en voeren die dag nog naar Lelystad, met Noord-Noordwest 4 en een paar keer opsteken, anders werd de bemanning zeeziek, en overnachtten we in de haven.
(Ik heb het oude kleppendeksel in de juist vorm teruggeslagen, en na de reis de kleine stukjes weer gelijmd, en weer teruggeplaatst, ik vond het mooier, tot op heden geen problemen.)
28 mei voeren we met snikheet weer over een bijna glad Markermeer naar het pittoreske Edam, en schutten daar even voor de middag, zodat we tussen de bruggen spertijd hadden en enkele souvenirs bemachtigden voor in het vensterbankje.
We zijn stapvoets door Edam gevaren en zijn stuurboord uit, de Purmerringvaart ingedraaid, waar over bakboord een loswal is en er flarden uit het verleden bovenkomen.
We, vader en ik met de Rust/Roest, een klippertje van 100 ton, daar ooit schuimaarde gelost, ergens begin 60er jaren, in de zomerdag, nog ruik ik de penetrante geur van klei vermengt met suikerbieten afval, de odeur had iets van gistende, rottende aarde.
Later in de sixties voeren we langs de loswal aldaar en lag er een klein scherp luxe motortje, met een havanna bruin boeisel wat de naam droeg Onladu, bij navraag bleek de naam “ons laatste dubbeltje “te betekenen.
De Purmerringvaart heeft iets saais is ook min of meer aangelegd dus zal dat er wel mee te maken hebben, we zijn door Purmerend gevaren en gingen richting Spijkerboor met zijn 17e Eeuwse huizenpartij op de hoek.
We kwamen opnieuw in rustiger vaarwater en kabbelden onder een zonovergoten hemel naar Knollendam en sloegen rechtsaf richting Krommenie, de Nauwernasche vaart in waar we wat wandelden en overnachten.
Op 29 mei, Hemelvaartsdag voeren we naar Haarlem, maar omdat we niet onder de Catharijnebrug door konden daar de wind uit het noorden kwam, en het water enigszins opgestuwd werd, hadden we drie en half uur pauze aleer we aan de Turfmarkt afmeerden, en het ineens 17.00 uur was.
Haarlem My Hometown zei Brigit Kaandorp eens, ik begrijp waarom, een steeds weer verrassende stad met prettige straten echt gezellig, wel werd het Mac Donald want de Vlaaminck met de overheerlijke frieten zat deze dag dicht.



30 mei hebben we de beide kinders Tim en zijn vriendin op het station uitgezwaaid, en na de winkel van leesplezier voor vaarkaarten en een almanak, en wat provianderen vertrokken we om 13.30 uur.
De reis ging naar Leidsendam waar we voor de sluis overnachten.
31 mei lagen we om 09.30 uur in de sluis, en meerden we 2 uur later af net door de kom te Delft over stuurboord juist voor van Bergen.
We gingen de stad in en later op de fiets naar de Gamma voor magneetband en horregaas, en aan de slag voor de achterraampjes van de stuurhut, het bleek later geen succesnummer.
Zondag 1 juni, deze dag stond in het teken van visite krijgen die ons later meevoerden op verjaarsvisite in Schipluiden, en na het diner waren we weer om 21.00 aan boord.
En wat denk je 2 juni weer varen richting Rotterdam waar we de collega’s toezwaaiden op mijn werkplek, de mooiste van Rotterdam, mee eens?,





en tij stoppen in de Coolhaven wel ouderwets denk ik dan, maar als je tijd genoeg hebt….
Om 15,30 uur in de Parksluis met nog iets tegenstroom dus aan’t kantje onder de klep van de Erasmusbrug door naar de Dordse Biesbos waar we overnachten in het Moldiep.
Via de Helsluis voeren we weer op huis aan, echter de Mercedes begon te pruttelen en in te houden, dus op tweederde vermogen naar en het kanaal van Steenenhoek.
11.30 uur schutten we binnen en laadde drinkwater waarna we weer vastmaakten op ons stekkie.
Voor het verdere verhaal een volgende lichting, en helaas, weinig foto’s op zoek maar even niet, misschien straks wel te veel.
Groet, Willem.